Anni Nanımın İçi

Kızımın dünya üzerindeki ikinci yılını tamamlamasına çok az bir zaman kaldı. Başlıktaki cümleyi ne çok seviyorum, ne kadar heyecanlanıyorum her duyduğumda bilemezsiniz. Pek duygusal biri değilim ben, bazen zorlarım bile kendimi bırakmak için ama çoğunlukla olmaz, bazen de gözyaşlarımın neden ve nereden geldiği de. Ama Anni nanımın içi deyince Nazecik gözlerim her seferinde doluyor, hiç şaşmıyor. Bir bebekle birlikte doğar anne de demişti birileri, bilemedim ben kim olduğunu şimdi ya, güzel kelam gerçekten. İki yıl önce ha bugün ha yarın derken gününü geçiren kızıma dr müdahalesiyle kavuştum ben. Öyle annesi gibi sakin ve acelesiz geldi. Saatlerce sancı verdiler ama hiç duymadı bile annesi. Öyle hadi eyvallah deyip girdi ya doğumhaneye, hemen de uyanıverdi merakından, nasıl dedi. Ne kadar tuhaf içinden birinin çıkması insanın değil mi? Ben hiç acı, sancı çekmediğimden belki de başka bir bebek verseler anlamazdım dedim önceleri ama öyle şeyler yapıyor ki bu minikler evet diyor insan vallahi benimsin:))Bana en çok sabrıma sabır katmayı öğretti anne olmak. Bir bebeğin büyümesi sabır isteyen ama bir o kadar da keyif veren bir süreç. Yerlere,göklere, gözlere bakmayı yeniden keşfediyor kadın denen canlı anne olunca. Hayatta en neşeli anlar bebekli anlar artık benim için. İnsanın ne yapacağını bir an kestiremediği sonra hemen hızla her şeye çözüm ürettiği bir yaşam başlıyor evlerde bebeklerle. Bir heyecan ama çok daha fazla metanet geliyor, hayat bayram oluyor her gün, yüzlerce kez dağılıyor, çözülüyor, karışıyor, düzenleniyor her gün gündelik hayat. Minik eller şaşırtıcı bir hızla öğreniyor hayatı oyuncaklarla, anne-babanın elleriyle, kara gözler her gün yeni yeni masallar anlatıyor, dillerindeki her şey ip ucu oluyor bu yeni yetişen kalbi anlamak için. NAZE CANIMIN İÇİ.


Yazmaya devam edeceğim, burdan söz verdim kendime